Er bestaat vele manieren om het traagjes aan te doen. Je kunt jezelf dwingen om in het moment te leven, nu en dan de tijd nemen om diep in en uit te ademen of ….op stap gaan met een ezel. Nest trok de natuur in met een ezel en hield een slakkentempo aan. Of hoe trager soms zoveel beter kan zijn.

Fotografie: Stefanie Faveere

Wanneer we na een lange autorit op de stoep van Karl Bondroit en zijn Balad’ânes staan, neemt dit verhaal een ietwat onverwachte wending. Wij waren overtuigd dat we samen gingen wandelen met een ezel, blijkt dat Karl thuis blijft en er ons solo op uit stuurt. Met drie kinderen, een topografische kaart, één ezel en geen ezelservaring. ‘Alleen zo ervaar je echt wat zo’n wandeling met je doet. Als ik er bij ben, verandert de hele dynamiek.’ Gelijk heeft hij natuurlijk, maar ik kijk naar mijn notaboekje, fotografe Stefanie naar haar fototoestel en dan zwijgen we nog over die drie belhamels die we ook nog in het gareel moeten houden. ‘Het komt goed’, weet Karl, ‘het is een kwestie van vertrouwen.’ Maar laat daar nu net het schoentje wringen. Ik ben een dierenvriend op afstand, echt dichtbij hoeft niet perse, maar dat is deze keer dus uitgesloten. Stefanie verstopt zich achter haar toestel, de kinderen zijn ondanks hun grote enthousiasme nog te klein dus word ik ietwat noodgedwongen de Verantwoordelijke Volwassene die zich over de ezel zal bekommeren. ‘Je zal zien, in geen tijd heb je een vertrouwensrelatie met de ezel’, weet Karl. En hoewel ik dat een beetje betwijfel, kan hij het weten. De man is al 40 jaar ezelsfan en organiseert al een decennium ezelswandelingen.

‘Een ezel ziet jou als een ezel’

‘We werken in drie fases om zeker te zijn dat er vertrouwen heerst tussen jou en de ezel.’ Fase 1, de weide rustig binnenstappen en de ezel op je laten afkomen. Check. Fase 2, de praktische uitleg. En die is nogal uitvoerig en niet van die aard dat ik meteen gerustgesteld word. Ik onthoud dat de ezel altijd rechts van me moet blijven, dat ik met een hand de haak en met een ander hand het touw losjes moet vasthouden. Niet gespannen want als de ezel rare manoeuvres uithaalt, zou dat wel eens pijnlijk kunnen aflopen. Nu dat duidelijk is, overloopt Karl nog even de instructies: ‘Een ezel ziet jou ook als een ezel en hij wil weten wie de baas is. Dus zal hij je in het begin testen. Laat hem niet grazen, daarmee grijpt hij immers de macht. Je trekt een ezel nooit vooruit, in nood, duw je hem. Je loopt altijd een half stapje voor hem uit, jij neemt immers de leiding. En als hij stopt en koppig volhoudt, dan heeft hij daar meestal wel een goede reden voor.’ Ik leer in recordtempo dat ezels niet van natte voeten houden, liever over water springen dan erdoor te laveren en ik bij smalle doorgangetjes of obstakels het voortouw moet nemen en hem moet leiden zonder achterom te kijken.’ Ik kijk Karl ongetwijfeld met lichte paniek in de ogen aan. Want hij gooit er ook nog wat geruststellende woorden tussen: ‘Ezels houden van kinderen en als ezels panikeren, gaan ze niet galopperen, maar blijven ze stokstijf staan. De kinderen mogen dus gerust op zijn rug zitten, dat zorgt meteen ook voor een ander contact. Alleen bij obstakels laat je ze best afstappen, je weet immers maar nooit, het blijven dieren.’

Toegepaste ezelkennis

Toegegeven, ik ben een beetje overdonderd en de nieuw verworven ezelsweetjes flitsen voortdurend door mijn hoofd. Maar gelukkig is daar Fase 3, de praktijkoefening. Of tijd om onze ezel, Cadichon, te borstelen en er eventjes mee te stappen om al die theorie in praktijk om te zetten. Dat lukt aardig, tot mijn eigen verbazing. Voor geaarzel is dan ook geen tijd. ‘Jullie zullen zien, het wordt gegarandeerd een topervaring’, weet Karl, ‘er ontstaat een soort vertrouwensband met de ezel en na een tijdje kunnen jullie perfect met elkaar communiceren. Je wilt niet weten hoeveel overstresste stadsmensen hier na hun eerste ezelswandeling totaal zen terugkeren.’ Ondertussen zijn Méraud, Matteo en Madeleine onderling al aan het afspreken wie het eerst op Cadichon zijn rug mag en gewapend met een plan vertrekken we. Op onze Cadichon: 1 kind en twee goed gevulde buideltassen. ‘Oh en niet vergeten, een ezel is geen fiets, de volwassenen moeten dus de controle behouden.’ We vatten onze start enigszins gecrispeerd en behoorlijk streng aan. Al wie niet te ezel rijdt, moet, zoals Karl het ons leerde, achter de ezel blijven. Zoals voorspeld probeert Cadichon ons in het begin wat te testen. Nu en dan laat hij zijn kop deemoedig zakken om te grazen, maar we laten ons niet kennen en roepen hem kordaat tot de orde.

Een ezel laat zich niet opjagen

Het eerste stuk van ons tracé bevinden we ons op een rustige weg. Wij houden rechts, net zoals een auto, en worden telkens voorzichtig ingehaald. Cadichon ziet het helemaal zitten, zo lijkt het toch, tot hij, pal voor een Mariagrot, plots niet meer verder wil. Alsof hij door de hand gods geslagen werd. We duwen met man en macht tegen zijn stevige poep (‘bweeuk, hij laat net een scheet’), fluisteren lieve woordjes, sporen hem energiek aan, maar slechts met tegenzin komt hij terug in beweging. Wanneer we wat later Karl treffen, blijkt waarom. Cadichon had zijn baasje immers al van ver gespot. Of zoals die eerder al zei, als een ezel echt niet meer vooruit wil, dan is daar meestal een logische verklaring voor. Na hoop en al twintig minuten stappen, draaien we af en slenteren we verder op een onverhard pad. En slenteren mag je letterlijk nemen. Cadichon dwingt ons om het rustig aan te doen, hij laat zich immers niet opjagen. En dat is even wennen. Wij moeten dit trage, gezapige tempo wat gewoon worden, maar dit rustige flaneren is de kinderen op het lijf geschreven. Ze huppelen voorop of hinkelen ons achterna, bedwingen en passant een steile berm en hollen naar de horizon om te zien wat daar te beleven valt. En Cadichon die sloft vrolijk verder.

De Werkloze Verantwoordelijke Volwassene

Nu en dan moet de kroost ons bijbenen en een spurtje trekken of, net omgekeerd, wat inhouden, maar dat kan allemaal. We bevinden ons op boerenwegels waar geen auto doorkomt en Cadichon heeft in mij, en de rest van het gezelschap, zijn meerdere erkend, dus worden we op slag wat relaxer. De stricte regels die we in het begin hanteerden, verdwijnen dus als sneeuw voor de zon. Nu eens huppelt het jonge geweld naast de ezel, dan weer leiden ze hem, alleen bij smalle passages neemt de Verantwoordelijke Volwassene het nog even over. En tegen het einde van de wandeling blijkt zelfs dat niet meer nodig.

Het pluche vertrouwen

En nog meer goed nieuws, ondanks zijn 7 km (fout ommetje meegerekend), niet niets voor kinderbeentjes, horen we geen enkele keer ‘is het nog ver’-gejengel. En dat alleen al promoveert deze wandeling tot meest kindvriendelijke wandeling ooit. We doorkruisen velden, bossen, weides en Cadichon volgt. Soms ga ik hem, op smalle stukken of bij diepe plassen, voor en het dier doet precies wat van hem verwacht wordt. En gek genoeg is dat op de een of andere manier ontroerend. Zo’n kolos van een pluche ezel die ons blindelings vertrouwt, dat doet wat met een mens. Plots begrijp ik waarom zoveel mensen hier deugd van hebben. Rondom ons ongerept groen, tussen ons een ezel die ons dwingt om écht stil te staan bij al dat moois. Wanneer we eventjes de foute kant oplopen, is het geluk compleet. ‘Mama als we de weg niet meer terugvinden, dan is hij eigenlijk van ons hé, toch?’ We laten dat detourtje niet aan ons hart komen, installeren ons op een weide en verlossen Cadichon van zijn picknickvoorraad. En terwijl wij languit in het gras liggen, kan hij eindeloos grazen.’Hij mag even uitrusten, want hij doet al het werk’, weten de kinderen en de rest van de wandeling zullen ze in zijn lange oren fluisteren dat hij zo’n flinke ezel is. Het maakt er het afscheid niet gemakkelijker op. Maar nog voor er traantjes komen, beloven we dat we terugkeren. Want zo’n vertrouwensband, dat geef je niet zomaar op.

Meer weten?

Wie de smaak te pakken heeft, kan een halve, hele of zelfs verschillende dagen op stap met een ezel. Karl verschaft je de nodige uitleg, regelt indien nodig overnachtingen en staat je met raad en daad bij. www.baladanes.be

Doen!

1. Onder Philippeville bevinden zich vandaag nog steeds 10 km onderaardse gangen uit de 17^de eeuw die je onder begeleiding kunt bezoeken. Dat kan tijdens de openingsuren van het toerismekantoor en ’s zomers elke dag van 13.30 tot 17u. Rue des Religieuses 2, Philippeville, www.philippeville.be
2. Net als Sautour, de thuisbasis van Balad’ânes, is ook Fagnolle een charmant deeldorp van Philippeville. Sterker nog, dit is een van de mooiste dorpen van Wallonië. Gelegen tegen een heuvelflank en gezegend met een 18^de-eeuwse look. www.philippeville.be
3. Op www.paydesvallees.be vind je heel wat streekinformatie, een opsomming van de leukste events en gps-circuits voor wie van dat wandelen maar geen genoeg kan krijgen.Eten

 Eten!

1. Lady Marmelade is vele dingen. Theesalon, estaminet, gastentafel en atelier waar je les krijgt in duurzaam en natuurlijk koken. Voeg daarbij een vegetarische traiteurdienst en een artisanale patisserie en je krijgt een uniek, maar bijzonder smakelijk concept. www.ladymarmeladecouvin.wix.com
2. In Nulle Part Ailleurs proef je van de Waalse gastronomie, iets wat Michelin beloonde met een Bib Gourmand. Afhankelijk van je budget kun je je in het restaurant of de bistro installeren om na dat festijn met een smakelijk souvenirtje uit de shop huiswaarts te keren. www.nulle-part-ailleurs.be
3. Gault&Millau prijst de frisse wind die door deze familiezaak waait. Bovendien hebben kinderen hier hun eigen menukaart die zowel zalmfilet als macaroni omvat. Gastronomen kunnen een tafeltje in de keuken reserveren en zo de chef van op de eerste rij gadeslaan. www.hostelleriedispa.be

Logeren!

1. Deze eigentijdse gite kan 12 personen comfortabel herbergen en beschikt over een grote tuin, een speelzaal, een biosauna en een open haard om elk verblijf compleet te maken. En dat pal in Sautour. www.presbyteresautour.be
2. Op een oude mijnsite werd de vroegere directeurswoning omgebouwd tot b&b. Het domein telt een kruidentuin, groentetuin en fruittuin en biedt een heerlijk zicht op het dal. Twee paarden en een ezel maken dit landelijk geluk compleet. www.roly.be
3. Op zo’n 20 km van Sautour bevinden zich les Gîtes de la Brouffe, goed voor twee gites. Allebei authentiek en met gevoel voor stijl ingericht. Eenvoudig en weinig tralala, maar alles wat je nodig hebt. www.gitebrouffe.com

Verschenen in Nest Ardennen