Een fietstocht die de Heuvellandse heuvels aan elkaar rijgt én ontworpen werd op maat van kinderbenen? Het lijkt te mooi om waar te zijn. En toch is dat precies wat Kleine Flandrien in spe belooft. En wat blijkt? Als die kinderhoofden geregeld op vertier getrakteerd worden, kunnen die kleine beentjes bergen verzetten.

Fotografie: Heikki Verdurme

Of je kroost nu op de fiets of in de auto zit, van een ding mag je zeker zijn. Na bedroevend weinig kilometers volgt de eerste ‘hoe ver is het nog?’. Waarna de ouderlijke macht collectief zucht, wetende dat de kop er af is en er vanaf nu nog vele varianten op hetzelfde thema zullen volgen. En dan sluipt de pret er een beetje uit. En al helemaal als je amper vertrokken bent. Behalve als je dat jonge, nog naïeve geweld een wortel voor de neus houdt. Een wortel zo mooi verpakt dat geen koter niet bezwijkt. En dat heeft de Westhoek goed begrepen. Dus lanceerden ze 5 fietsroutes op maat van kinderbenen én … kinderhoofden. Want zo’n kindvriendelijke fietsroute is natuurlijk meer dan de helft van een volwassen exemplaar. De kilometers moeten niet alleen sympathiek blijven, het tracé moet ook voldoende variatie bevatten en voortdurend verrassen, kwestie van die kinderen van bij de eerste meters volledig mee te hebben. En laat dat nu net zijn wat Kleine Flandrien in spé, onze uitgekozen testroute die 17.5 km lang de Heuvellandse heuvels zal bedwingen, doet. Starten doe je immers aan de Kinderbrouwerij, een begrip bij al wie van alternatieve kinderpret houdt. Hier kunnen de benen eerst vakkundig gestrekt worden voor een spelletje Dikke Berta of ‘Katje Duuk’ terwijl de ouders zich met een biologisch streekbiertje wat moed indrinken. Wij besluiten dat hier eindigen misschien een beter idee is. Blijven plakken is in de Kinderbrouwerij immers een reëel risico. Onze kleine 7-jarige Flandriens, Fons, Fil en Madeleine, staan bovendien te popelen om die heuvels te bedwingen.

We starten meteen behoorlijk stevig, met een klim van een flinke 6%, en plots beseffen we dat ook een volwassene op een fiets zonder versnellingen eigenlijk een kleine Flandrien blijft. En dat die lange benen even hard zullen moeten duwen als de korte. Een ingeving die komt al zigzaggend tussen een lappendeken van akkers  vol kolen, wortels en aardappelen en eindeloze weides met koeien. Groene glooiingen met verre kerktorens. ‘Kijk mama, wat een mooi uitzicht’, zegt mijn kleine klimmer en mijn moederhart gaat nog wat meer blinken. De hoge kleppers mogen dan nog wel in het verschiet liggen, toch lijken we nu al voortdurend te klimmen en te dalen. Bij elke hooggelegen bocht klopt ons hart vol verwachting tot de eerste uitroept: ‘oh nee, het is nog niet bergaf.’ Het had voor wat wrevel kunnen zorgen, maar het olijke trio heeft al snel door dat na elke geseling een beloning volgt: razendsnel naar beneden sjezen terwijl twee moeders met lichtoverslaande stem roepen: ‘op tijd remmen’. De hele streek hoort het, behalve de belhamels in kwestie. Alleen als het bergop gaat en we hijgend polsen of we moeten duwen, lijken de oren gespitst. Maar de zon schijnt, we kruisen amper wagens en het vakantiegevoel is groot. Dus doen we niet aan muggenziften. In Loker houden we, na wat ademstops, voor het eerst echt officieel halt. Aan een gezellig speelpleintje worden de suikers terug op peil gebracht en wordt er water bijgetankt. Stilte voor de storm. We installeren ons in de zon en vergeten voor het gemak even te vermelden dat die befaamde Rode Berg wacht, een monster met een onmenselijke helling van 16%.

Het vergt wat overtuiging en gepor, maar iedereen raakt boven en de jongste coureurs verleggen hun grenzen door niet voor elkaar te willen onderdoen. Nog meer goed nieuws, pal voor ons verrijst Entre-Deux-Monts, zowat het noordelijkste wijndomein van Europa. Hier wacht onze 100% West-Vlaamse hoevepicknick die we mogen verorberen op het zalige terras met zicht op de wijngaard. De onvermoeibare kinderen lopen die wijngaard in, wij drinken een Zientje en de tijd staat even stil. De benen is echter niet veel rust gegund. De top van de Rode Berg ligt nog enkele meters voor ons en vermits we daar op de kabelbaan Cordoba kunnen hoppen, moeten we die kant uit. The only way is up. Maar niets dat zoveel energie geeft als de belofte om te mogen zweven. Bovendien is geen Heuvellandbezoek compleet zonder een Cordoba-vluchtje. Frankrijk lijkt zich voor ons uit te strekken en het vakantiegevoel is nu echt helemaal compleet. De conclusie is simpel, we zoeken het vaak veel te ver. In Café en Camping In De Nachtegaal drinken we na ons zweefretourtje Zwarte Berg nog een koffie en wanneer we de retrocaravans zien, besluiten we meteen om ooit terug te komen. Maar dat is voor later, nu staat er nog een ommetje Kosmos op het programma. Vergane glorie die opgekalefaterd werd tot een eigenzinnig speelplein vol spannende klim- en klautertunnels en glijbanen. Fietsen worden prompt in de berm gegooid. Een scenario dat zich aan het speelplein in Westouter nog eens zal herhalen. En zo worden de rollen een keer omgedraaid en staan de ouders aan de zijlijn te zeuren: ‘duurt het nog lang’. Zo kindvriendelijk kan een fietstocht zijn.

Goed om weten!

De route Kleine Flandrien in spe is gratis, bewegwijzerd met Jaek en Nink-bordjes, telt 17.3 km en start en eindigt aan De Kinderbrouwerij, Reningelstplein, Reningelst, kinderbrouwerij.com. Op www.westhoekkd.be vind je tal van kindvriendelijke tips die je verblijf in de Westhoek nog completer maken. Op www.hoevepicknick.be vind je alle informatie over die West-Vlaamse picknick en zijn bijzondere locaties.

Verschenen in Nest, 2017